Το θρυλικό Rucker Park...

 Το φετινό καλοκαίρι δεν κυλάει όπως τα προηγούμενα, καθώς τα summer camps απουσιάζουν, ενώ οι ατζέντηδες δουλεύουν στην Ευρώπη, μήπως και επιτύχουν καμιά συμφέρουσα (αρπαχτή) συμφωνία για τους πελάτες τους.
 Από την άλλη, το γεγονός αυτό δίνει την ευκαιρία στα πρωτοκλασάτα ονόματα του NBA να μετακομίζουν τα ταλέντα τους (από τότε που το είπε ο Lebron, το γράφω συνέχεια, για να μην ξεχνάω ποτέ πόσο μου "την σπάει") στα γηπεδάκια, λέμε τώρα... και στις γειτονιές παίζοντας streetball με local heros του αθλήματος και όχι μόνο.
 Φημισμένες playgrounds, με "σπατουλαρισμένο" και βαμμένο δάπεδο, καλύτερο από κάτι σάπια παρκέ της ελληνικής επαρχίας, περίφραξη γύρω γύρω για να μην κυνηγάει κανείς τη μπάλα, κερκίδες για να απολαύσει όποιος θέλει το θέαμα και φυσικά, μπόλικο καυσαέριο... και κορναρίσματα από τον δρόμο.

  Παραδοσιακό hot spot είναι το Rucker Park στo Harlem, μια τοποθεσία "must" για τους φίλους του basket, που έχουν την τύχη να βρεθούν στην άφρο γειτονιά του κοσμοπολίτικου Manhattan.
 To Rucker Park πήρε το όνομά του από τον Holcombe Rucker, διευθυντή και υπεύθυνο τη δεκαετία του 50 για την ανάπτυξη των τόπων αναψυχής της νεολαίας. Ο Rucker προσπάθησε εκείνη την περίοδο να μαζέψει τα φτωχότερα παιδιά από τον "δρόμο" και να τους δώσει κίνητρο να διασκεδάσουν και να στρέψουν τα βλέμματα των scouts των κολλεγίων πάνω τους,  αντί να μπλέξουν με τον υπόκοσμο και τα ναρκωτικά. {Στις Ηνωμένες Πολιτείες τέτοιου είδους προγράμματα συνεχίστηκαν και αργότερα, με το μπάσκετ να αποκτάει και κοινωνικό χαρακτήρα, προσπαθώντας να επαναφέρει τους αποπροσανατολισμένους νέους και να περιορίσει την εγκληματικότητα στα αστικά κέντρα. Το midnight basketball και τα basketball-weekends έιναι κάποια από αυτά, που έλαβαν ή λαμβάνουν χώρα σε κάθε άκρη της επικράτειας.} Από τότε βέβαια, το πάρκο εξελίχθηκε σε τόπο, από τον οποίο έχουν περάσει και έχουν αφήσει το δικό τους στίγμα, πολλοί μετέπειτα αστέρες του παγκόσμιου basket, ενώ το τουρνουά του Rucker έχει γίνει πλέον θεσμός και ένα από τα σημαντικότερα summer basketball events. Μόνο πριν μερικές ημέρες ο Kevin Durant σκόραρε 66 πόντους παίζοντας με την ομάδα του σε τουρνουά και μπήκε στη λίστα του Bleacherreport με τις 10 πιο σημαντικές παρουσίες αθλητών του ΝΒΑ στο playground του RP. Εγώ θα σας δώσω την 5άδα με τους δικούς μου αγαπημένους, χωρίς να βάλω σειρά.

Νο ?  o Rafer "Skip to my Lou" Alston.
No ? o Allen "the Answer" Iverson.
No ? o Stephon Marbury ή αν θέλετε "Starbury"
No ? o Julius "Dr J" Erving
No ? o Kareem Abdul Jabbar

 Και αφού τα είπαμε για τους αστέρες, ας πάμε στον pure Legend, τον πιο ταλαντούχο παίχτη που δεν κατάφερε ποτέ να παίξει επαγγελματικά, αυτόν που το Harlem τον κατάπιε και τον "σκότωσε" στα 53 του χρόνια.

 Earl Manigault Κάποιοι λέγανε ότι όταν πηδούσε για να καρφώσει, άφηνε ένα δολάριο στην πάνω μεριά του ταμπλό και έπαιρνε και ρέστα, μια συνήθεια που την είχαν τότε οι playground heroes. Είχε τρομακτικό σουτ, αλλά το κλου των εμφανίσεων του ήταν το double dunk... δεν του έφτανε να καρφώσει με το δεξί, την έπιανε με το αριστερό και την κάρφωνε πάλι!
 O Earl μεγαλώνοντας στο Harlem δεν κατάφερε ποτέ να μπει στον σωστό δρόμο και παρά την καθοδήγηση του μέντορά του Holcombe Rucker, δε σταμάτησε ποτέ τις κοπάνες και το τσιγαριλίκι. Το προσωνύμιό του κάποιοι λένε, ότι το πήρε από την κατάληξη του επωνύμου του Manigault που ακούγεται σαν GOAT, αλλά εξίσου πιθανό είναι να το πήρε από την ακροστιχίδα της λέξης GOAT= Greatest Of All Time. Ο Kareem Abdul Jabaar δήλωσε κατά τη διάρκεια της τελετής απόσυρσης της φανέλας του, ότι ο Εarl ήταν ο καλύτερος αθλητής που αντιμετώπισε ποτέ!! To 1996 η ταινία Rebound: The Legend of Earl "The Goat" Manigault, είναι απλά ένα δείγμα του θρύλου που έσβησε το 1998 σε νοσοκομείο της Νέας Υόρκης. Η ειρωνεία είναι ότι ο Goat είχε σταματήσει τα ναρκωτικά και δούλευε στο "Walk away from Drugs" basketball tournament, μέχρι και τη στιγμή που η καρδιά του τον πρόδωσε.
 Ο Έρλ έζησε λίγο, πρόλαβε όμως να κάνει τον κόσμο να τον θυμάται για πάντα, ως τον μεγαλύτερο baller όχι μόνο στα τσιμέντα, αλλά και γενικότερα.

 Ελπίζω να σας έφτιαξα τη διάθεση και αρκετοί από εσάς να πάτε για μπάσκετ μετά την ανάγνωση. Θυμηθείτε μόνο 5 βασικά πράγματα:

1 Φοράμε πάντα T-shirt ή αμάνικο 2 νούμερα μεγαλύτερο, διαφορετικά το τραβάμε μέχρι να το ξεχειλώσουμε.
2 Δεν ζητάμε φάουλ, αν δεν μας ρίξει κάτω ο αντίπαλος. Επιτρέπονται και τα "καντήλια"
3 Το σορτσάκι πρέπει να είναι τόσο μακρύ ώστε να γλύφει τους αστραγάλους, χωρίς όμως να γίνεται "ψαράδικο". Αν δεν έχουμε τόσο μακρύ και φαρδύ παντελονάκι, αναγκαστικά το κάνουμε χαμηλοκάβαλο, μέχρι να δείχνει τέτοιο.
4 Όταν ξεφτιλίζουμε τον αντίπαλο, μετά από ένα play, τον ρωτάμε: "Πώς σου φάνηκε;" με όση ειρωνεία περισσότερη μπορούμε.
5 Όταν γινόμαστε yo-yo κάνουμε σαν να μην βρισκόμασταν εκεί πέρα, όσο κι αν βράζουμε μέσα μας. Την επόμενη φορά, θα έχει άλλη κατάληξη η φάση.

Καλά να περνάτε.

Posted in: Άρθρα-Σχόλια